KORNEL MAKUSZYŃSKI
Urodził się 8 stycznia 1884 w Stryju, a zmarł 31 lipca 1953 roku w Zakopanem. Uczęszczał do gimnazjum we Lwowie. Już jako czternastolatek zaczął pisać wiersze, które recenzował Leopold Staff.
Jako szesnastolatek opublikował pierwsze wiersze w „Słowie Polskim”, a od roku 1904 był członkiem redakcji tego pisma i zajmował się recenzjami teatralnymi. Debiutował tomikiem wierszy „Połów gwiazd” (1908)
Studiował filologię polska i romańską na Uniwersytecie Lwowskim i w Paryżu. W roku 1915 został przeniesiony wraz z innymi mieszkańcami w głąb Rosji. Zatrzymał się w Kijowie, gdzie objął funkcję prezesa Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego.
Po I wojnie światowej w 1918 roku wrócił do stolicy w kraju. Tu został członkiem Polskiej Akademii Literatury. Za swoją twórczość został też uhonorowany Państwową Nagrodą Literacką w 1926 roku za poemat Pieśń o Ojczyźnie (1924) i nagrodą PAL „Złoty Wawrzyn”.
Od 1945 roku życie pisarza związane było z Zakopanem. Zjednał sobie sympatię i miłość górali. Kornel Makuszyński został pochowany na najstarszym zakopiańskim cmentarzu, na Pęksowym Brzysku. Jego muzeum mieści się w willi Opolanka przy ulicy Tetmajera 15, zakopiańskiej rezydencji pisarza.
Cała twórczość Kornela Makuszyńskiego przesycona jest mądrymi sentencjami.
Oto niektóre z nich:
„Mądrym być to wielka sztuka, ale dobrym jeszcze większa.”
„Stracony jest każdy dzień bez uśmiechu.”
„Trzeba kochać i człowieka, i górę, i kamień, i słońce.”
„Droga ku szczytom jest celem człowieka. ’’
„Nie ma na świecie ludzi złych, są tylko nieszczęśliwi.”
„Książka naucza serce dobroci i miłości, naucza świętości, cierpienia i pogody bólu”.
„W wychowaniu chodzi właśnie o to, ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem.”
„Książka jest żywym stworzeniem, każda ma duszę, każda ma serce”.
„Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się zła pustka,
której niczym wypełnić nie można”.
„I choćbyś miał w duszy tysiąc zgryzot, a w sercu morze łez, znajdź jednak na jego dnie uśmiech.”
„Książka jest to mędrzec łagodny i pełen słodyczy. Puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem…”
„Uśmiech jest wielkim szczęściem ludzi bardzo biednych, którzy sami go już w sobie nie znajdują. Uśmiech jest złotym dzieckiem miłości, a oni mają serca wyschnięte, już bez miłości. Trzeba im ją przypomnieć.”
Twórczość
- 1908 „Połów gwiazd”
- 1912 „Szewc Kopytko i kaczor Kwak”
- 1915 „Perły i wieprze”
- 1917 „Po mlecznej drodze „
- 1918 „Słońce w herbie”
- 1925 „Bezgrzeszne lata”
- 1928 „O dwóch takich, co ukradli księżyc”
- 1932 „Panna z mokrą głową”
- 1933 „Skrzydlaty chłopiec”
- 1935 „Wyprawa pod psem”
- 1936 „Wielka brama”
- 1936 „Awantura o Basię”
- 1937 „O wawelskim smoku”
- 1937 „Szatan z siódmej klasy”
- 1937 „Przyjaciel wesołego diabła”
- 1938 „Wanda leży w naszej ziemi”
- 1940 „Szaleństwa panny Ewy”
- 1946 „List z tamtego świata”
- 1946 „Rzeczy wesołe”
- 1956 „Kartki z kalendarza”
- 1957 „Perły i wieprze”
- 1957 „Awantury arabskie”
- 1960 „Romantyczne i dziwne powieści”
- 1983 „O kochance Dorna i inne opowidania”
- 1985 „Za króla Piasta Polska wyrasta”
- 1989 „Uśmiech Lwowa”
- 1990 „Złamany miecz”
Z Marianem Walentynowiczem:
- 1933 „120 Przygód Koziołka Matołka”
- 1933 „Druga Księga przygód Koziołka Matołka”
- 1934 „Trzecia Księga przygód Koziołka Matołka”
- 1934 „Czwarta Księga przygód Koziołka Matołka”
- 1935 „Awantury i wybryki małej małpki Fiki-Miki”
- 1936 „Fiki-Miki dalsze dzieje, ten kto czyta, ten się śmieje”
- 1938 „Na nic żale, na nic krzyki, koniec przygód Fiki-Miki”
